Waar ik ook ga de afgelopen dagen, ik zie vlaggen heel veel vlaggen. Ze wapperen vrolijk in de wind, als ondersteunend symbool de tas eraan en dan weet je het zeker. Hier wordt een feestje gevierd want de examens zijn gehaald.
Het brengt me terug naar mijn eigen slagen, in 1990 voor de eerste keer. Toendertijd werd je alleen nog gebeld als je niet geslaagd was. Mijn moeder mocht deze schone taak op zich nemen en ik ging met een vriendinnetje de stad in. Zoveel stress kon ik niet aan, zij waarschijnlijk ook niet maar dat heb ik haar helemaal niet gevraagd.
Mobiele telefoons waren er niet en dus was even checken er niet bij. Het moment dat ik met mijn vriendinnetje de straat inreed en mijn moeder nét met de vlag naar buiten kwam, vergeet ik nooit meer.
Geslaagd! En nog eens in 1994, 1998, 2019 en dit jaar slaag ik hopelijk nog een keer en dan gaat de vlag uit.
Maar als ik heel eerlijk ben vind ik dat de vlag ook uit mag als je trots bent op jezelf. Als je dat ene moeilijke gesprek hebt kunnen voeren zonder boos of verdrietig te worden, als je je diepste angsten hebt aangekeken en overwonnen. Als je je leven weer hebt opgepakt na heftige gebeurtenissen. Als je iets hebt kunnen loslaten wat zo moeilijk voor je was. Als je je los hebt kunnen maken uit die destructieve relatie, als je je grens hebt kunnen aangeven, iets wat voorheen zo moeilijk voor je was. Als je een verslaving hebt overwonnen. Als je voor jezelf hebt gekozen en nu de sleutel krijgt van je nieuwe thuis. En waarschijnlijk vergeet ik er nog een heleboel, wat mij betreft mag iedereen de vlag uithangen die vindt geslaagd te zijn op wat voor manier dan ook. Daar wordt de wereld vast een beetje mooier en kleurrijker van.
