Zou dat de sleutel van liefde zijn?

Het is heerlijk weer, het zonnetje schijnt en het is een doordeweekse middag.
Ik zit met mijn zoon op een terrasje te genieten van een ijsje. Ik bedenk me hoe groot hij al wordt nu ik niet meer hoef te waarschuwen voor lekkend ijs of stiekem zuchten als hij het puntje van de onderkant afbijt, wat echt niet handig is bij een hoorntje. Kortom ik geniet, ik geniet van mijn ijsje, zijn gezelschap, het zonnetje en het gekeuvel om me heen.

Naast mij zit een ouder echtpaar van ruim de 70 gepasseerd. Hun kleindochter van ik schat een jaar of twee, heeft nog wel bovengenoemde ondersteuning nodig. Maar ze genieten zichtbaar van haar en elkaar.

De kleine dame kan zo'n hele grote ijs niet op en vraagt aan oma of zij hem wil. Oma biedt het ijsje aan aan opa maar hij zegt :"neem jij hem maar, krijg je mooie billen van". Ik schiet in de lach en kijk naar haar. Ze zegt iets verontschuldigend, ik zeg haar dat ik het juist een liefdevolle opmerking vind
"Meestal zegt hij dat ik er mooie knieën van krijg" zegt ze lachend. "Dan is deze opmerking toch maar mooi een extra cadeautje vandaag" besluit ik. "Zo is dat", ze lacht naar hem en geeft hem een knipoog.

Ik geniet nog even na, liefde is niet aan leeftijd gebonden. Elkaar blijven bewonderen en laten verwonderen zou dat de sleutel zijn?

Snelle wereld

De wereld gaat steeds sneller, ik word bijna geacht om continu in contact te blijven met mijn mobiel.

Als ik even niet zo snel reageer komt het verwijt : “ik zie dat je het gelezen hebt aan de blauwe vinkjes maar toch reageer je niet”. Ik duik acuut mijn telefoon in, niet om te kijken of de persoon in kwestie gelijk heeft maar om de optie blauwe vinkjes uit te zetten,  geluid gaat voor de zekerheid op stil want stel je eens voor…

Als je vraagt hoe het gaat met de ander, is het antwoord bijna als vanzelf “druk” afhankelijk van de persoon komt daar dan wel of niet een gelukzalige glimlach achteraan. Want het ontzettend druk hebben met jezelf of je werk is goed toch?

Dan is er ook nog een soort van tweede wereld, de digitale. In deze digitale wereld hebben mensen heel veel vrienden en heeft iedereen hun leven prima voor elkaar. Blije selfies sieren de beeldschermen, de laatste nieuwtjes en meningen zijn dan ook vooral daar te lezen. “Heb je dat niet gezien? Stond op Facebook”. Een relatie is pas echt van betekenis als het etiket Insta-official erop zit.

Ik vraag me dan af, waar is de oprechte aandacht voor elkaar? Kijk jij de kassière aan als je de boodschappen afrekent of ren je door in je haastige bestaan? Geef je zomaar een complimentje weg aan die pianist in de stationshal? Of luister je met een half oor en neem je het voor lief?

Ik geloof in samen de wereld een beetje mooier maken, aan een klein gebaar. Als iedereen nou eens iets zou doen wat een glimlach bij een ander teweeg kan brengen, zou de wereld dan niet net een beetje meer gaan lachen?

Dit ging mee met de vaat en het kwam vast op de goede plek terecht.