De wereld gaat steeds sneller, ik word bijna geacht om
continu in contact te blijven met mijn mobiel.
Als ik even niet zo snel reageer komt het verwijt : “ik zie
dat je het gelezen hebt aan de blauwe vinkjes maar toch reageer je niet”. Ik
duik acuut mijn telefoon in, niet om te kijken of de persoon in kwestie gelijk
heeft maar om de optie blauwe vinkjes uit te zetten, geluid gaat voor de zekerheid op stil want
stel je eens voor…
Als je vraagt hoe het gaat met de ander, is het antwoord
bijna als vanzelf “druk” afhankelijk van de persoon komt daar dan wel of niet
een gelukzalige glimlach achteraan. Want het ontzettend druk hebben met jezelf
of je werk is goed toch?
Dan is er ook nog een soort van tweede wereld, de digitale.
In deze digitale wereld hebben mensen heel veel vrienden en heeft iedereen hun
leven prima voor elkaar. Blije selfies sieren de beeldschermen, de laatste
nieuwtjes en meningen zijn dan ook vooral daar te lezen. “Heb je dat niet
gezien? Stond op Facebook”. Een relatie is pas echt van betekenis als het
etiket Insta-official erop zit.
Ik vraag me dan af, waar is de oprechte aandacht voor
elkaar? Kijk jij de kassière aan als je de boodschappen afrekent of ren je door
in je haastige bestaan? Geef je zomaar een complimentje weg aan die pianist in
de stationshal? Of luister je met een half oor en neem je het voor lief?
Ik geloof in samen de wereld een beetje mooier maken, aan een
klein gebaar. Als iedereen nou eens iets zou doen wat een glimlach bij een
ander teweeg kan brengen, zou de wereld dan niet net een beetje meer gaan
lachen?
 |
| Dit ging mee met de vaat en het kwam vast op de goede plek terecht. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten